“Wil jij ook nog even proberen?” vraag ik aan mijn zesjarige neefje tijdens een van onze pauzes richting het einde van de route. Benieuwd en met een beetje spanning in zijn ogen kijkt hij me aan. “Ga maar eens zitten, dan kun je ervaren hoe het voelt om op zo’n stoel te zitten.” Dat wil hij wel. Ik draai de vleugelmoer onder de zitting los en schuif hem een stuk naar voren. Mijn neefje gaat zitten. “Trap maar eens achteruit” zeg ik. De trappers van de zittingen achter elkaar zijn met elkaar verbonden. Dus de trappers van mijn vader, die achter het stuur zit, zitten aan dezelfde ketting als de trappers van mijn neefje.
We vieren de 70ste verjaardag van mijn vader
Mijn vader is 70 jaar geworden en als verrassing hebben we bij Piet Plezier in Oisterwijk twee familiefietsen gereserveerd waarmee we door de prachtige bossen en langs oogverblindende vennen gaan fietsen. We zijn met tien personen. Dus er kunnen telkens twee personen in een van de zitjes achterop. Mijn neefjes vinden het heerlijk om daar te zitten. Zo kunnen ze alles eens lekker bekijken, van hun appeltje smikkelen en ons vooral waarschuwen als we door gewone fietsers worden ingehaald. En dat gebeurt regelmatig.
Het lukt hem om te trappen
Mijn neefje trapt achteruit en dat is logischerwijs nog wat onwennig voor hem, maar het lukt hem wel. Hij moet wennen hoe zijn voeten te plaatsen, want op zo’n familiefiets zitten de trappers voor je en op een gewone fiets zitten de trappers natuurlijk onder je . Dat smaakt naar meer. Hij wil graag ook een stukje ‘echt’ fietsen. Dat kan. Omdat zijn voetjes nog niet heel stevig op de trappers staan, zeg ik: “wel rustig trappen dan jij hè, pap.” Want het laatste wat ik wil is dat hij met zijn voeten van de tappers afschiet en dan zo’n draaiende trapper tegen zijn been zal krijgen. Want zo lang mijn vader blijft trappen, blijven de trappers van mijn neefje ook draaien.
Ik wil graag dat het een positieve ervaring voor hem is
Heel langzaam beginnen we met trappen. We trappen echt op ons gemak, maar het lukt: we gaan vooruit en mijn neefjes voeten blijven op de trappers. De anderen fietsen voor ons en roepen naar ons: “Gaat het wel? Is er iets aan de hand?” Van voren af bekeken lijken we stil te staan, terwijl we toch echt vooruit komen; zij het langzaam. Gaandeweg gaan we iets sneller. “Rustig aan, pap” zeg ik weer, want ik vind zijn voetjes nog steeds wat wankel op de trappers. Dat klinkt misschien beschermend en dat is het ook. Ik wil graag dat als hij iets doet wat buiten zijn comfortzone ligt, dat dat een positieve ervaring is. Dat geeft hem immers het zelfvertrouwen om in de toekomst nieuwe of onbekende dingen uit te proberen en dat is zo ontzettend belangrijk voor zijn ontwikkeling.
Mijn neefje geniet zichtbaar
Zijn voetjes komen steeds steviger op de trappers te staan en onbewust voeren we het tempo weer wat op. We krijgen nu een lekker vaartje en mijn neefje geniet zichtbaar. Flink trappend als een grote, sterke jongen zorgt ook hij ervoor dat we vooruit komen met die grote familiefiets. Op een gegeven moment zegt hij: “Ik wil weer achterop zitten.” Dat is natuurlijk helemaal prima. Hij heeft het super gedaan en hij heeft zichzelf op een positieve manier uitgedaagd. Uiteraard geven we hem weer complimentjes: dat hij het zo goed heeft gedaan. Glunderend van trots stapt hij weer op het zitje achterop, nagenietend van zijn persoonlijke overwinning.
De overeenkomst tussen hoogsensitiviteit en het fietsen op een familiefiets
Waarom ik als coach voor hoogsensitieve moeders schrijf over ons familie-uitje? Omdat er zo veel overeenkomsten zijn tussen het omgaan met je hoogsensitiviteit en het leren fietsen op een familiefiets. Eerst lees je over hoogsensitiviteit en laat je je inspireren hoe andere hoogsensitieve moeders dat doen; zo zat mijn neefje achterop het zitje. Vervolgens ga je iets uitproberen en voelen wat dat voor je doet; zo nam mijn neefje plaats op de fietsplek en draaide hij met de trappers. Dat voelt goed en smaakt naar meer. En zo ga je telkens een stapje verder; want stapje voor stapje, daar geloof ik in. Daarnaast is het ook nog eens ontzettend fijn als iemand er vertrouwen in heeft dat je het kunt en je daarin stimuleert. Dat deed ik met mijn neefje en doe ik ook met hoogsensitieve moeders die last hebben van een druk hoofd, zich onrustig voelen of moeite hebben om te ontspannen. Tijdens het 1-op-1 coachingstraject help ik hen om te gaan met hun hoogsensitiviteit en om prioriteit te geven aan hun eigen behoeftes en verlangens, zodat er meer rust in hun hoofd en meer plezier in hun leven ontstaat.
Gratis proefsessie: hoogsensitiviteit in jouw persoonlijke situatie
Graag bied ik iedereen de mogelijkheid om voorafgaand aan het 1-op-1 coachingstraject een gratis proefsessie te ervaren. Zo’n proefsessie ‘hoogsensitiviteit in jouw persoonlijke situatie’ duurt ongeveer een uur en dan:
- Denk ik mee met waar jij tegenaan loopt in jouw persoonlijke situatie
- Geef ik je minimaal 2 praktische tips die passen bij jouw persoonlijke situatie en die je thuis of op je werk meteen kunt toepassen
- Doen we een testoefening IEMT*
- Kun je me al je vragen stellen
In het kader van stapje voor stapje: is dit jouw eerstvolgende stap? Vraag de gratis proefsessie dan nu hier aan.
* IEMT is de afkorting van Integral Eye Movement Therapy en is een vast onderdeel van het 1-op-1 coachingstraject. Met IEMT hebben we de mogelijkheid om nare of traumatische ervaringen uit je verleden die je huidige leven beïnvloeden, te neutraliseren. Voordat we het 1-op-1 coachingstraject starten, wil ik graag dat we weten dat IEMT ook bij jou werkt. Daar komen we achter dankzij de testoefening.